خبر حرفه ای/حسین سلاح ورزی،فعال اقتصادی ،رییس سابق کانون عالی کارفرمایان ایران و رییس سابق اتاق بازرگانی ایران در یادداشتی با عنوان «کارگران، نبض اقتصاد رو به زوال» که یک نسخه از آن را به خبر حرفه ای ارسال کرده است ،از کاهش ۶۰ درصدی قدرت خرید کارگران طی یک دهه گذشته خبر داد و خواستار افزایش دستمزد کارگران حتی بیش از ارقام تعیین شده توسط شورای عالی کار توسط کارفرمایان شد، که متن یادداشت را در ادامه می‌خوانید:
کارگران، نبض اقتصاد رو به زوال
حسین سلاح‌ورزی
در این روزگار پرتلاطم که اقتصاد ایران زیر بار سنگین تورم و کاهش بی‌وقفه ارزش پول ملی کمر خم کرده، کارگران، این ستون‌های بی‌جانشین تولید و خلق ارزش افزوده، در تنگنایی بی‌سابقه گرفتار شده‌اند.
بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، نرخ تورم در سال ۱۴۰۳ به بیش از ۴۰ درصد رسیده و ارزش واقعی دستمزد کارگران در مقایسه با یک دهه پیش، دست‌کم ۶۰ درصد کاهش یافته است. این آمار تکان‌دهنده نشان می‌دهد که قدرت خرید قشر حقوق‌بگیر، به‌ویژه کارگران با درآمد ثابت، به شدت آسیب دیده و سفره‌هایشان هر روز کوچک‌تر میشود. اینان که با دستانی خسته و پیشانی‌هایی عرق‌ریخته، چرخ‌های تولید را در اقتصادی رو به اضمحلال به گردش درمی‌آورند، امروز در معرض فشارهای معیشتی کمرشکنی قرار دارند. ما، فعالان اقتصادی و صاحبان کسب‌وکار، که خود بخشی از این نظام شکننده‌ایم، نمی‌توانیم بی‌تفاوت بمانیم؛ وظیفه‌ای خطیر بر دوش ماست تا با برنامه‌ریزی دقیق و اقدامات عملی، از این نیروی حیاتی اقتصاد حمایت کنیم و راهی برای احیای کرامت و معیشتشان بیابیم.
به شما، کارآفرینان و صاحبان سرمایه، که اهرم‌های اصلی اقتصاد در دستان شماست، پیشنهاد می‌کنم با نگاهی مسئولانه، گام‌هایی سنجیده برای پشتیبانی از کارگران بردارید. نخست، دستمزدها را صرفنظر از مزد تعیین شده در شورای عالی کار در حد توان بنگاه خودتان بازهم بازنگری کنید؛ داده‌ها نشان می‌دهد حداقل دستمزد مصوب سال ۱۴۰۳ تنها ۳۵ درصد از هزینه سبد معیشت خانوار را پوشش می‌دهد. افزایش دستمزد به میزان ۲۰ تا ۳۰ درصد فراتر از حداقل قانونی مصوب در شورای عالی کار، با توجه به سودآوری بنگاه‌ها، نه تنها شدنی است، بلکه می‌تواند بهره‌وری را تا ۱۵ درصد بهبود بخشد، چراکه کارگری با دغدغه کمتر، کارایی بیشتری دارد.
دوم، سبدهای معیشتی را به طور منظم ارائه دهید؛ هزینه تأمین ماهانه اقلام ضروری (مواد غذایی، پوشاک و بهداشتی) برای یک خانواده چهار نفره حدود ۱۵ میلیون تومان برآورد میشود. اختصاص بخشی از سود خالص بنگاه‌ها—مثلاً ۲تا ۴ درصد—به این امر، می‌تواند فشار مالی را از دوش کارگران بردارد.
سوم، ساعات کاری را منعطف کنید؛ مطالعات نشان می‌دهد کاهش یک ساعت از شیفت‌های طولانی (مثلاً از ۱۲ به ۱۱ ساعت) بدون کسر حقوق، خستگی را تا ۲۵ درصد کاهش داده و حوادث کاری را کم می‌کند، ضمن آنکه تعادل زندگی کارگران را بهبود می‌بخشد.
چهارم، وام‌های کم‌بهره یا بی‌بهره اعطا کنید؛ اگر هر بنگاه سالانه ۵۰ میلیون تومان به ازای هر ۱۰ کارگر اختصاص دهد (با بازپرداخت بلندمدت)، این اقدام می‌تواند نیازهای فوری مانند درمان یا تحصیل فرزندان را پوشش دهد، بدون آنکه بار مالی سنگینی به کسب‌وکار تحمیل شود.
پنجم، برنامه‌های آموزش مهارت راه‌اندازی کنید؛ هزینه آموزش یک کارگر در سال حدود ۱۰ میلیون تومان است، اما این سرمایه‌گذاری می‌تواند مهارت‌ها را ارتقا دهد و در بلندمدت، ارزش افزوده تولید را تا ۳۰ درصد افزایش دهد.
ای مدیران، صاحبان کسب و کار و فعالان عرصه تولید و تجارت، بیایید مسئولانه و وطن پرستانه متعهد شویم که در این بحران اقتصادی، کارگران هموطن و همکار را تنها نگذاریم. هر تصمیم هوشمندانه شما، از افزایش اضافی دستمزد گرفته تا آموزش و حمایت مالی، نه تنها معیشت این قشر موثر و محترم را نجات می‌دهد، بلکه بنیان‌های تولید را تقویت می‌کند. آمارها هشدار می‌دهند که بدون حمایت از نیروی کار، نرخ بیکاری پنهان تا پایان ۱۴۰۴ ممکن است به ۲۰ درصد برسد و این یعنی فروپاشی بیشتر اقتصاد. کارگران، این سرمایه‌های بی‌همتا، شایسته توجه و پشتیبانی‌اند؛ بیایید با عمل خود ثابت کنیم که در این سرزمین، همبستگی و مسئولیت‌پذیری هنوز زنده است. قلب اقتصاد ایران با تلاش کارگران می‌تپد و این رسالت ماست که در سخت‌ترین روزها، کنارشان بمانیم تا در برابر آیندگان سربلند باشیم و بگوییم: ما با تدبیر و تعهد، از ستون‌های تولیدمان پاسداری کرده ایم
